έφτιαχνε φυσσαλίδες μ ενα παιχνίδι

θυμήθηκα

καποιος μου χε πεί πως μοιαζω με φυσσαλίδα

διαυγέστατη απ ολες τις πλευρες

ναι

αλλά δε σπάω εύκολα

μάλλον 

καθόλου...

κοιτουσα πλάγια, φαινοταν καφε το νερο.

κοιταξα ισια, φανηκε ο Θεος σε μια μικρη μικρη λιμνουλα.

ποση διάυγεια μπορεις ν αντεξεις; 

ποσο καθαρά θάπρεπε να μιλησω;

γιατί δεν κατάλαβες;

γκρι και πρασινο και ενα φως

βροχη

λυπη

σ εδιωξα.

γίνε ο ήλιος μου.

ζέστανε με ή καψε με

αλλά

μη σταματήσεις ποτέ 

να με φωτίζεις...

ειπα πως θαταν ευκολο πράγμα 

ποιό δηλαδή;

τη μια νάσαι ψηλά 

και την αλλη

να πατας γερα στη γή.

δεν είναι.