φαντασου ποσες νιφαδες η καθε μια με το δικο της σχημα εχουν αγκαλιαστει για να γεμισουν το κλαδι....

μ εχεις αγκυλωσει πολλές φορές.ομως παντα επιμενω γιατι στο βαθος το χρωμα ειναι το ιδιο κοκκινο και στους δυο μας.

καρδια μου..

μια ομπρελλα που δεν ηταν για βροχη

μια θαλασσα που δεν ηταν για πολλους

ενας κοσμος το σουρουπο που ηθελα ναταν για μας..

θάταν πιο όμορφες οι γιορτές μαζι σου
τωρα θ αφήσουν μονο φυλλα πεσμένα
φυλλα καρδιας ραγισμενα

και έλεγε παραμύθια στον εαυτο της χωρις ν ακουγεται τιποτα.

και τα πίστευε ολα...

περισυ και φετος, ενας χρονος ακριβως.τοπια διαφορετικα, αλλο χρωμα ο ουρανος.αλλα προσωπα ..

έπεσε θλιψη  πάνω μου.

τα σκεπασε ολα.

δεν αφησε ουτε μια χαραμαδα για τον ηλιο μας.

ποσο ακόμα θα το κρατήσεις έτσι αυτο ο βαρυ πέπλο;

ποτε θα το σηκωσεις αέρα μου;

ριπές απο λιακάδες και συννεφιές.
ριπές απο παρουσιες κι απουσιες.

ή τα παρατάς όλα και αισθάνεσαι  την ήττα 

ή 

ξαναγεννιεσαι απ την αρχή.

χειμώνας θάρθει και θα περάσει

ετσι είναι πάντα..

ερήμωσαν ολα!!

χαθηκαν οι αχιβαδες'

εμειναν μονο νεκρα φύκια

εκει

στη θαλασσά μας..

μαζεύτηκαν πάλι, αυτά τα σύννεφα..

τι ήθελαν και έβαψαν παλι με γκρι την καρδιά μου;

fly me to the moon
ή αλλιως υποσχέσου
πως θάσαι πάντα εδώ, είτε είσαι εδώ  είτε όχι.

θαρρείς πως ειναι στα μετρα σου; 

επειδή περπατάς όρθιος;

λαθος.!!

μονο μέσα περπατας, τρεφεσαι μ οτι σου δινουν.

και πετας μονο οταν ανοιγουν τις κουρτινες.

να εχουν αρχισει να πεφτουν φυλλα

να εχει κρυωσει το νερο

και εγω, ζεστή ακομα απ τον ηλιο ,

να δροσιζομαι
 ανακατευοντας με το ποδι μου
 τη βρεγμενη με θαλασσα αμμουδια..

οσο σε βλεπω αναθαρρω..

φεγγαρι μου

μικρο..

έφτιαχνε φυσσαλίδες μ ενα παιχνίδι

θυμήθηκα

καποιος μου χε πεί πως μοιαζω με φυσσαλίδα

διαυγέστατη απ ολες τις πλευρες

ναι

αλλά δε σπάω εύκολα

μάλλον 

καθόλου...

κοιτουσα πλάγια, φαινοταν καφε το νερο.

κοιταξα ισια, φανηκε ο Θεος σε μια μικρη μικρη λιμνουλα.

ποση διάυγεια μπορεις ν αντεξεις; 

ποσο καθαρά θάπρεπε να μιλησω;

γιατί δεν κατάλαβες;

γκρι και πρασινο και ενα φως

βροχη

λυπη

σ εδιωξα.

γίνε ο ήλιος μου.

ζέστανε με ή καψε με

αλλά

μη σταματήσεις ποτέ 

να με φωτίζεις...

ειπα πως θαταν ευκολο πράγμα 

ποιό δηλαδή;

τη μια νάσαι ψηλά 

και την αλλη

να πατας γερα στη γή.

δεν είναι.

24  καρατια  εβλεπε μπροστα της 

24 καράτια  ενιωθε  μεσα της 

για εκεινον...

γιατι να βρεθω σε δινη; γιατι πρεπει να σκεφτομαι συνεχεια εσενα;γιατί ο ουρανός ειναι τόσο μεγαλος κ τ αστερια τοσα πολλά;

παλευει να ξεφυγει απο αυτο το μοιραιο που της ετυχε,,,

ηταν μια παγιδα και το ηξερε,,ή θα εβγαινε απο εκει  ή θα εμενε για παντα στη γωνια πολλων ιστων μπλεγμενων.αποφασισε το πρωτο κ μ ενα νοητο μαχαιρι εκοψε ολους τους δεσμους κ ολους τους ιστους.

προχωρησε στο δρομο της , στο δρομο προς τη θαλασσα κ τον καθαρο αερα.

ισως ακομα σε θολα τοπια να περιπλανιεται..........

      όμως το φως ειναι εκει, δεν του ξεφευγει,δεν της ξεφευγει..

σε καποιο ελληνικο νησι η ψυχη ήδη ταξειδεύει...................

κι εφυγε σαν συννεφο που το σπρωχνει ο ανεμος..μακρια...

ζηλεύω τα πουλιά.είναι ελευθερα..κινδυνευουν απο αλλα μεγαλυτερα , αλλα ζουν ελευθερα...

Κατι βραδυα ο ουρανος ηταν τοσο κοντα που θα μπορουσες να τον πιασεις αν απλωνες το χερι...αν εισαι σ ενα βουνο σε νησι
Κατι μερες ο ουρανος ειναι τοσο μακρια οσο και η αισθηση του νασαι συννεφο του..σε μια σκετη πολη

ηρθε ξανα η ωρα να την ξαναδει,να τη χαιδεψει ελαφρια και να νοιωσει το νερο μεσα στα δαχτυλά της..ηρθε η ωρα να ξανακανει ονειρα βλεποντας συννεφα-καραβια να περνουν...

αν εισαι ενα σκετο φυλλο που θαθελες να ησουν;πανω σε δεντρο, μεσα σε δροσερο νερο ή να πετας μ ενα ελαφρο αερακι;

θελω σαν συννεφο να ταξειδεψω μαζι του την ανοιξη και το καλοκαιρι..

θελω

να δω ξανα αυτο το χρωμα να βαφει τον ουρανο μου

Idan Raichel - When I Know - עידן רייכל

\





ξερω ναι! καποια καλα, καποια οχι.καποια ακομα τα μαθαινω επειδη θελω, και για καποια αδιαφορω εντελως.μακαρι ναξερα ομως πως λειτουργουν οι ανθρωποι, οι παρατηρησεις βγαζουν συμπερασματα βεβαια, αλλα το ξαφνιασμα παντα υπαρχει.Ισως οι μονοι που δεν σε ξαφνιαζουν ειναι οι ανθρωποι που ζεις κ που ξερεις πολυ καιρο.

γιατι πρεπει να κραταω φυλακισμενα αυτα που νιωθω;δραπετευσε ψυχη ...

δεν ειναι ολα θολα,καθαριζουν τα τοπια, βγαινει ο ηλιος,ανοιγει ο ΔΡΟΜΟΣ..

μαρτη στο χερι, κοκκινα ρουχα,κοκκινο κραγιον....ηρθε η ανοιξη !! και μεσα μου ηρθε...

ανατολη ,δυση , το ιδιο αεναο παιχνιδι.Ετσι σκεφτηκε οτι πρεπει να ειναι τα πραγματα.Τα ιδια μεν,αλλα ν ανανεωνονται..

μιλησε,μιλησαν, ξαναμιλησαν ..δεν εχει τελος ,ουτε και αρχη..μονο μεση υπηρχε ,,,

ηθελε να παραδοθει καθαρη και ξαστερη.Σαν φυσαλιδα που ολα φαινονται  ,σαν νερο,σαν βροχη,σαν πεντακαθαρη θαλασσα.Κι εκεινος να σκυψει και να τη μαζεψει και να την καθαρισει απο τις σκονες κ την υποκρισια που την περιεβαλε.

δεν χρειαζονται πειραματα πια..η σιγουρια ειναι πανω στο ιδιο σου το μαξιλαρι..

ελευθερη σαν τα πουλιά η σκέψη..τα πόδια στη γή,τα χέρια ανοιχτά και περιμενουν..

μη μενεις στη θλιψη.δεν χανονται ποτε ολα..η λυση ειναι μπροστα,την κρυβουν λιγα συννεφα..

σκεφτεται πολυ,, δεν  κατανοει ομως..αποφασισε τελικα τι χρειαζεται στη ζωη της.

ηταν καθαρα και θολωσαν.ομως το κατανοει..

δυσκολοι δρομοι, αν χρειαστει να επιλεξεις.θα διαλεγα την ευθεια,δεν ειναι κομψη ομως.Διαλεγεις τις καμπυλες, θ αργησεις σιγουρα.

μια κουβεντα χωρις λογια,τα ποτηρια πλαϊ πλάϊ.και νερό για τις στιγμες που διψας αλλα δεν μπορεις να πιεις αυτο που θελεις....

περιμενει μια αποβαθρα βηματα διπλά και δίπλα δίπλα..

παγωμενη και ξαφνιασμενη.Περιμενει τη ζεστασια του αγγιγματος,περιμενει να κυλησει το αιμα που δεν εχει μεσα στους ιστους της.

αναζητα το πρασινο,αναζητα το γαλαζιο κ το κοκκινο,αναζητα το ασπρο της ηρεμιας....