για πες εσυ ο μεγαλος

τι φοβασαι απο ενα παιδι;

ολη η ζωή μια ταινια

χωρις γραμμενο σεναριο, χωρις ετοιμη μουσικη, χωρις επιλεγμενη φωτογραφια

χωρις σκηνοθετη

με ενα σωρο κομπαρσους 

ήτανε λεει ένας άντρας κάποτε.ψηλος , μελαχροινός, με ολόισια μαυρα μαλλιά και αμυγδαλωτά ματια.
Ειχε γραφείο στην πόλη, δεν εχει σημασία ποιά , είχε και κάμποσους υπαλληλους που δούλευαν γιαυτον οχτάωρο και βάλε.Ηταν λιγο σκληρός μ αυτους κ δεν συμπαθουσε την τεμπελιά.
Ειχε και δυο χείλη κοκκινα θαρρείς κ ειχαν σκασει απο τον αγέρα και το κρύο.Ειχε και κατι πονοκεφαλους που οταν τον επιαναν ήθελε να σπασει το κεφαλι του στους τοιχους.
Υπόφερε χρόνια, σχεδόν απο μικρό παιδι..
Κοιτάχτηκε παντού, σε καθε μικρό ή μεγαλο γιατρό, καθηγητη, επιμελητη, διευτθυντη κλινικης.Ολοι είχαν αποφανθεί ότι ηταν ενταξει και οτι ηταν η φαντασια του.
Και οι πονοκεφαλοι παρεμεναν ίδιοι κ απαραλλαχτοι.Καθε που πηγαινε μεσημερι αρχιζε να ποναει κ ηθελε μαυρα σκοταδια τότε κ παυσιπονα κ να μετακομισει σε καποιο χωριο με ελαχιστο κοσμο κ να μεινει εκει.
Καποτε εμαθε πως η μητερα του , η βιολογικη, χαθηκε σε καποιον δρομο...
καποτε ειδε σ ενα προχειρο βιντεο, τον εαυτο του μωρο να σπαραζει απ το κλαμα, και το χερι που επρεπε να τον χαιδεψει τον χτυπουσε στα χειλη κ στο κεφαλι..

ποιός είδε σκαρί και δεν θέλησε 

να ταξειδεψει;

ποιος είδε δυση ήλιου και δεν θελησε 

να αφεθει σε μια αγκαλιά;

κι όταν πέφτει ο ήλιος τότε βγαινει η ψυχή μου κι αρχίζει να ψάχνει σε πέτρινους και θαλάσσιους δρόμους 

Εσένα,,,,

μέρες σαν και αυτές
τρυπάνε το μυαλό με  θλιψη
μέρες σαν και αυτές
η νοσταλγία γίνεται θηλειά
γιατί δεν γύρισες;

κάθε χρόνο 
τα ίδια σχήματα και χρώματα
κι όμως 
δεν με κουράζει
να τα βλέπω και να σκέφτομαι 
πως ίσως, αυτό  το νερό,
τα φέρει  κάποια στιγμή κοντά σου.